Manali naar Dharamsala

Vanmorgen om half 7 vertrokken vanuit Manali. Het was gisteravond gestopt met regenen en het was nog steeds droog. Niet stralend maar toch. Gisteren was het vooruitzicht nog dat het de hele dag zou regenen, óók in Dharamsala. Volgens Hanneke is het in Dharamsala eigenlijk altijd bewolkt en/of nevelig.
De planning was dat we in ongeveer 8 uur ter plekke zouden zijn. Da’s niet helemaal gelukt, 9,5 uur. Maar als beloning scheen de zon, een beetje waterig maar wel droog en zon. We kwamen rond 4 uur aan dan heb je nog de hele riedel van incheck, uitleg van dingen, bespreken hoeveel fooi de chauffeurs morgen krijgen, de pot weer spekken etc.
We verblijven niet in Dharamsala maar in McLeod Ganj. Vroeger was dit samen het hillstation van de Engelsen om de macht in de regio in de hand te houden. De verblijfplaats van de Dalai Lama is dan ook niet Dharamsala maar McLeod Ganj, dat ligt 10 km verderop. Uiteindelijk liepen we rond half vijf weer buiten. Wel eerst iets luchtigers aan de voeten want de temperatuur ligt hier minimaal 10 graden hoger dan in Manali. Omdat het vroeg donker wordt en we de tempel nog graag wilden zien, direct richting het tempelcomplex, Tsuglakhang complex. Eigenlijk is het complex het equivalent van de Jokhang in Lhasa. Daar lopen de mensen voordat ze een bezoek aan de tempel brengen minimaal de kleine khora, dat is een ronde rond het tempelcomplex. In Lhasa is er dan ook nog de mogelijkheid van de grote khora die gaat dan niet alleen rond het tempelcomplex maar ook om het paleis heen. Dat is een hele fikse wandeling. Wij hebben nu ook de khora gelopen en daarna de tempel bezocht. In tegenstelling tot de meeste tempels die we hebben bezocht is dit natuurlijk een vrij nieuw complex. Nog een punt dat echt heel anders is, is het kloosterleven zelf. In de meeste kloosters verblijven maximaal tot 100 monniken. Dat is hier heel anders, er zijn veel meer monniken en ze zijn ook veel meer aanwezig, ook op straat. Wat op mij de meeste indruk heeft gemaakt was de muur met daarop de foto’s met de namen van de zelfverbrandingsslachtoffers uit Tibet. Heel veel jonge mensen en monniken zijn op deze manier om het leven gekomen uit protest tegen het feit dat de Chinezen hen niet vrij laten in wat en hoe ze willen leven en geloven. Wanneer iemand zichzelf verbrandt dan krijgt de familie niet eens het lichaam terug, ook dat is een poging om de mensen daar verder te onderdrukken. Het zichzelf verbranden wordt dan ook echt als laatste middel gezien om de wereld te attenderen op wat er zich in Tibet afspeelt. Jammer genoeg komt er slechts sporadisch iets naar buiten. Er is wel een uitvoerig rapport over wat zich afspeelt maar dat is alleen in het Engels beschikbaar.
Daarna maar eens aan de wandel om een plekje te zoeken waar wat te eten is. Nou zijn er zat van die plekjes. Hanneke had ook aangegeven ’s avonds met degenen die daar zin in zouden hebben bij Brownies te willen gaan eten, 7 uur verzamelen in de hal. Omdat we vanmorgen ook al geen ontbijt hadden gehad en de lunch ook wat aan de schrale kant was hadden we allebei wel honger en hebben we dus zelf maar een tentje uitgezocht. Ongelofelijk een bord chowmein zó lekker, nog niet één keer zo lekker gehad. We kregen er chopsticks bij en geen regulier bestek. Niet echt een probleem maar toen een dame op de straat, duidelijk van Tibetaanse afkomst, ons daarmee zag eten kregen we een compliment dat we het very good deden….. Behalve dat het erg lekker was kostte het ook nog eens zo goed als niks. Daarna nog een stukje verder gewandeld maar omdat het donker werd toch maar terug naar het hotel. Alles ging dicht en dat is dan toch niet meer zo leuk. Wel jammer dat we hier maar een paar uurtjes hebben in plaats van een hele dag.