Trek

Eergisteren zijn we met de groep uit Leh vertrokken. We zijn met een zogenaamde tempo traveler naar het dorp Likir vertrokken. Daar hebben we allereerst het klooster daar bezocht. Bij het klooster staat een Boeddha van ongeveer 30 meter hoog, het is de Boeddha van de toekomst. Dat kun je zien aan het feit dat hij zit met zijn benen naar beneden, dit wordt ook wel de Maitreya genoemd. Het klooster is gesticht in 1065, dus het is een heel oud klooster. In het museum kun je zien dat het ook een heel rijk klooster is. Er staan verschillende gouden en zilveren beelden die heel oud zijn. Ook de staat van onderhoud van het klooster is erg goed. Het hoofd van het klooster is de broer van de Dalai lama, ook al is hij geen monnik meer. Na het bezoek zijn we een stuk naar beneden gereden en begonnen aan onze eerste trektocht, van Likir naar Yangthang. Ik moet eerlijk zeggen dat er een paar pittige klimmetjes in zaten. Samen met nog 2 dames hebben we het lekker rustig aan gedaan. Het venijn zat voornamelijk in de staart. We mochten kiezen. Het laatste uur via de weg of offroad, zoals we de rest van de wandeling hadden gedaan. Het werd natuurlijk offroad. Nou dat hebben we geweten. In eerste instantie een fikse daling en daarna een klim die erg steil en langer was, puf puf…. Yangtang is een heel klein dorpje met weinig inwoners. Eigenlijk net voorbij het dorp zijn een aantal campingplaatsen en één daarvan was voor ons bedoeld. Echt een schitterend plekje, rustig, mooi uitzicht…. Onze kok heeft ’s avonds een geweldig maaltijd voor ons gemaakt. Eerst hadden we rond een uur of vijf al een snack gehad, pakora. Echt erg lekker. ’s Avonds hadden we natuurlijk rijst met verschillen de soorten curry, zonder vlees, en salade, zelfs een toetje ontbrak niet. De volgende dag kon er gekozen worden, de standaard route of een ruim twee maal zo lange en veel steilere route inclusief een bezoek aan het Rizong kooster. Gezien de moeite die ik met klimmen heb werd het niet de laatste, hoe jammer ik dat ook vond.
Dag 2 van de trek was van Yangtang naar Hemis Shukpachan. De groep die de lange tocht ging maken, 4 mensen, werden om 6 uur gewekt zodat ze om 7 uur konden vertrekken. Een pittige wandeling. Tijdens de wandeling lopen we door de Wullevalei, over de Sermanchanpas, 0ngeveer 3750 meter hoog. De bergen hebben allerlei kleuren en zijn dan ook heel mooi om te zien. In het dorp is een mooi klooster, Hemis monastery. Er staat een, bijna, Boeddha. Gemaakt door een meester Boeddha maker uit het dorp die dat als zijn laatste bijdrage ziet. Hij geeft nu alleen les aan nieuwe Boeddha makers. In de middag zijn we op bezoek geweest in het nonnenklooster dat net buiten het dorp ligt. Er zijn daar nog drie nonnen, eentje was op bezoek, eentje in Delhi en de laatste was aanwezig, samen met een monnik uit het nabijgelegen mannenklooster. In het Boeddhisme is er jammer genoeg nog geen sprake van gelijkheid tussen de seksen, een vrouw kan nooit hoofd van een klooster worden. Dus zelfs van nonnenkloosters is altijd een man het hoofd. Er waren twee redenen om te gaan, de eerste omdat het gewoon een leuk klein klooster is en de tweede omdat Dadoo, onze gids tijdens het wandelen, een gift ging brengen, als ondersteuning voor de dames. Het grote klooster dat verantwoordelijk is voor het onderhoud van het klooster laat het nl wat dat betreft stevig afwezen. Er is dan ook sprake van achterstallig onderhoud e.d.
’s avonds was er natuurlijk weer heerlijk gekookt en kregen we te horen hoe laat de volgende dag vertrokken moest worden. We kregen geselschap van 2 honden, een dame en een heer. Omdat er een stevige klim in de route zit, ongeveer 550 meter, was het vroeg aantreden. In eerste instantie een stuk vlak terrein, via een vallei. Daarna klimmen naar de Lago pas, 3750 meter, daar hebben we gebedsvlaggen gehangen, één voor een zieke vriendin en één voor ons. De vlaggen waren speciaal gezegend door de monnik uit het dorp. Halverwege de pas vertrok de reu naar beneden omdat hij het vrouwtje kwijt was. Zij liep namelijk mee met de kopgroep. We hebben hem een heel stuk terug nog gevolgd en waren in de veronderstelling dat hij terug was gegaan. Op de pas was hij in eens weer aanwezig. Na het bereiken van de top een stuk naar beneden en lunchen in het dorpje Ang. Gewoon lekker bij iemand die een heel klein zaakje heeft waar dit soort dingen kunnen. Je kunt er thee, iets fris en een kopje noodlesoup bestellen. Daarna verder naar Themisgang op een hoogte van 3200 meter. De laatste kilometers voerden tussen walnootbomen en abrikozenbomen door. De laatste werden ook vrijelijk aangeboden. Daarbij moet je je niet voorstellen dat de abrikozen net zo groot zijn als in Nederland. Ze zijn iets kleiner dan pruimen maar smaken wel prima. Ze worden zowel vers als gedroogd verwerkt. Je ziet ze dan ook op daken liggen te drogen. Na aankomst ons eerst geïnstalleerd in een tent en later in de middag een bezoek gebracht aan het plaatselijke klooster, waar niemand aanwezig was en daarna nar het lager gelegen nonnenklooster. Dat was erg leuk, de jongste was 6. Er was die dat een speciale leermeester langs geweest dus er lagen nog allerlei kleden om te zitten buiten en we konden dus eigenlijk gewoon aanschuiven voor de thee, en nee geen boter thee. Dat hebben we, tot mijn verbazing, tijdens de hele reis nog maar één keer geserveerd gekregen. In tegenstelling tot in Tibet, af en toe tenminste, was die prima te drinken. ’s Avonds lag mevrouw hond in onze tent, dat leek met niet zo’n goed idee dus heb ik haar naar buiten gejaahd, toen heeft ze de nacht bij iemand anders in de voortent doorgebracht.
De volgende morgen weer rond acht uur op pad naar onze laatste bestemming, Tea. Via de Bongbongpas. Was een bijzonder pittige wandeling, mijn darmen lieten me namelijk precies op die dag in de steek, dus wel uitscheiden maar niks opnemen. Het was daarnaast ook nog een stoffige en hele warme wandeling. Overigens was het wel een mooi gebied. Mevrouw hond was weer gezellig van de partij. Ik moet eerlijk zeggen dat het verder een mooie wandeling was. Toen we in Tea aankwamen stond de bus op ons te wachten en werden we naar Lamayuru gebracht, dat heb ik niet zo meegekregen wan ik was helemaal op en ben in slaap gevallen. ’s Avonds een afscheidsfeestje maar ook dat is grotendeels aan me voorbij gegaan. Vanmorgen gelukkig weer bij de tijd. We zijn in eerste instantie naar Alchi gereden om daar het klooster te bekijken, dat was echt de moeite waard. Heel anders qua sfeer dan de andere klooster, veel meer in de hindoestijl. Rond 1 uur waren we weer in het hotel. Morgen een vrije dag en daarna richting Manali met de bus.